بسم الله الرحمن الرحیم

ص :2

اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ

وَ عَلَی الاَْرْواحِ الَّتی حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّی سَلامُ اللَّهِ (اَبَداً) ما بَقیتُ

وَ بَقِیَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّی لِزِیارَتِکُمْ

اَلسَّلامُ عَلَی الْحُسَیْنِ وَ عَلی عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ

وَ عَلی اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلی اَصْحابِ الْحُسَیْنِ

ص :3

ص :4

فهرست

ص :5

ص :6

و تبيين كردند و متفكران، انديشمندان و تحليلگران را از اين ايضاح و روشنگرى مبهوت و حيران ساختند.

ماهيّت اين انقلاب و حماسه، خود خاصيّت جاودانگى دارد كه از روح عبوديت و چشم پوشى از ما سوى الله در حدّ بى نهايت برخوردار است؛ در عين حال، انسان ها نيز موظفند كه در احيا و ابقاى آن از پاى ننشينند.

بر اين اساس از آغاز اين رويداد بزرگ، اين طوفان عظيم و اين حركت سيّال و موج افكن، گروه هاى مختلف براى حفظ و بزرگداشت آن، تلاش كردند و همۀ آنان بر گردن انسانيت حق دارند و طبعاً هر يك از آنان از اجر و ثواب فراوان الهى برخوردار خواهند بود.

مورخان و ضبطكنندگان حوادث، سيره نويسان، مقتل نويسان، اهل رجال، محققان و تحليل گران تاريخ و رويدادها، واعظان، مداحان، و شاعران همه و همه خدمت كرده اند و انسانيت، مديون خدمات ارزندۀ آنان مى باشد.

دراين ميان سهم بزرگى براى شاعران است كه با اشعار هيجان انگيز خود، احساسات جوامع را به جوش آورده و به تحريك عواطف انسان ها از رهگذر اشعار پر مغز خود پرداخته اند، به ويژه شعر در اثر وزن و آهنگ مخصوصش داراى جذابيت خاصى است و سريع تر به اذهان راه مى يابد و در محفظۀ ضمير و حافظه ها پايدار مى ماند.

برخى از اشعار است، امّا صورتى سحرآميز، يك سره

ص:8

مستمعان را قبضه مى كند و تسخير مى نمايد، چونان آواى عشق عاشقان، نوازشگر روح لطيف انسان و مايۀ ترنّم در خلوت هاست. اين نوع از اشعار، اشعارى است عالمانه كه از ذهن جوشان يك عالم، متفكر و انديشمند، تراوش كرده مانند اشعار دعبل خزاعى، كميت، اشعار محمد اقبال لاهورى و اشعار مرحوم آيت الله شيخ محمد حسين كمپانى.

مجموعۀ اى كه پيش روى داريد از همين سنخ اشعار و از همان گروه شاعران ياد شده است. اين اشعار از متفكر معاصر و فقيه پر مايه حضرت آيت الله العظمى آقاى حاج شيخ لطف الله صافى است كه اشك و خون را با هم عجين كرده و احساس و الهام را در هم آميخته اند و اينك به مناسبت ايام عاشورا تقديم دل دادگان امام حسين عليه السلام مى شود.

لاهه، ششم محرّم 1413

مطابق با شانزدهم تير ماه 1371

على كريمى جهرمى

ص:9

ص:10

جوانمردى و غيرت و همّت تو

ز ناموس دين كرد الحق حمايت

الا اى ولى خداى يگانه

خداوند اقليم مجد و جلالت

فدا كردى اندر ره دين و قرآن

جوانان و ياران به كوى شهادت

گذشتى هم از اكبر و هم ز اصغر

ز عباس، آن درّ بحر شجاعت

ز ياران نامى و صحب گرامى

شهيدان شمشير اهل شقاوت

همه عاشقان وفا و حقيقت

همه رهروان طريق ولايت

همه دشمن ظلم و طغيان و عدوان

همه پيشتازان راه ديانت

شعار همه بود الله اكبر

مرام همه قطع نخل غوايت

ص:12

بنازم به آن همّت عالى تو

به آن صبر و ايمان و آن استقامت

تو اعلام كردى به آزاد مردان

كه مرگ است با سر بلندى سعادت

به لطف تو دارند چشم شفاعت

عُصاة محبان به روز قيامت

فداى سر انور بى تن تو

كه بر نيزه مى كرد قرآن تلاوت

به قربان آن كودك شير خوارت

كه تير ستم كرد او را سقايت

ايا مالك مُلك حُسن و معالى

ايا معدن جود و فيض و سخاوت

از اين وضع دوران و از شدّت دهر

مرا هست بر درگهت بس شكايت

سخن در جناب تو سربسته گويم

كه ابلغ بود از صراحت كنايت

ص:13

به «لطفى» ببخشى اگر هر دو عالم

نباشد شگفت اى محيط كرامت

نباشد مرا بيم از نار دوزخ

ببينى به من گر به چشم عنايت

ص:14

زبحر قدرت بى انتهايى

فروزان گوهر رخشان حسين است

به مُلك عشق و تجريد و توكّل

ولى مطلق و سلطان حسين است

خدا را فيض اكمل نور سرمد

دليل و حجّت و برهان حسين است

به جمع قدسيان در عرش و كرسى

سخن از عزت و شان حسين است

نهان اسم المولى و الحق

عيان باطن قرآن حسين است

در اوج آسمان صبر و ايثار

يگانه اختر تابان حسين است

به ماه و نيّر اعظم ضيا بخش

جمال نور افشان حسين است

به رستاخيز فرداى قيامت

شفيع معصيت كاران حسين است

ص:16

نداى دين و اسلام و ولايت

بلند آوا ز ايمان حسين است

الا اى دردمند خستۀ زار

دواى درد بى درمان حسين است

به صحراى بلا آن كس كه گرديد

تنش درخاك وخون غلطان حسين است

به راه حق و حفظ دين توحيد

شهيد خنجر عدوان حسين است

به ميدان ثبات و استقامت

يگانه فارِس ميدان حسين است

از آن حرّيت و از آن شجاعت

خِرد مبهوت و حيران حسين است

به لطف آن كه «لطفى» دارد اميد

اميد قلب مظلومان حسين است

ص:17

به ملك غيرت و جانبازى و اراده وعزم

شهيد كرب و بلا قهرمان دنيا شد

به دشت ماريه از همت بلند حسين

كتاب همت و ايمان و صبر معنا شد

حسين عدل و شهامت، حسين آزادى

فداى دين خدا در هجوم اعدا شد

بزرگ تر سند افتخار انسان ها

به خون پاك حسين شهيد امضا شد

مرام نامۀ آزادى و حقوق بشر

از آن مجاهدۀ بى نظير انشا شد

در اين جهاد مقدّس، حسين شد پيروز

يزيد ننگ بشر گشت و خوار و رسوا شد

يزيدكيست؟ هرآن كس كه ضدآزادى است

هر آن كه دشمن قرآن و آل طه شد

فداى رهبر لب تشنه اى كه در ره دين

غريب و بى كس و تنها به سوى هيجا شد

ص:19

دريغ و درد كه در كربلا ز ظلم خسان

جدا سر از تن پاك عزيز زهرا شد

به زير سمّ ستوران فتاد جسم حسين

خيام محترم اهل بيت يغما شد

نگشت تابع ظالم كه ظلم را كوبيد

اگر چه رنج و بلايش فزون ز احصا شد

بنال «لطفى صافى» كه روز عاشورا

ز خون پاك شهيدان چو عيد اضحى شد

اول محرم الحرام 1396

ص:20

روز احمد روز زهرا و على است

روز فخر هر نبى و هر ولى است

روز عبّاس و على اكبر است

روز جانبازان راه داور است

جلوه اش هر دم بود در ازدياد

روز حق است و نخواهد شد ز ياد

نور آن هرگز نخواهد شد خموش

منبع شور و قيام است و خروش

پرچم دين ز آن بود در اهتزاز

امّت اسلام از آن سرفراز

شور و شوق شيعيان از كربلاست

نفى استكبارشان از كربلاست

شيعه يعنى شوق، يعنى انتظار

شيعه يعنى ملّت امّيدوار

شيعه حزب الله و قوم رستگار

آهنين عزم و قوى و استوار

ص:22

ملّت توحيد و ايمان متين

پيروان رهبران راستين

حق پرست و حق نهاد و حق مرام

مرتضى را از دل و از جان غلام

دشمن تبعيض و ظلم و قلدرى

جهل و استضعاف و زور و خودسرى

شيعه يعنى پيرو راه حسين

رهروان غزوه بدر و حنين

شير مردان جهاد و اجتهاد

پاكبازان ره خير و سداد

يار مظلومان و خصم ظالمان

هم طراز فرقۀ كرّوبيان

ص:23

الا اى گوهر بحر ولايت

الا اى زينت عرش امامت

بيا در كربلا اى مير ابرار

ببين ميزان صبر و اوج ايثار

به بحر خون ببين نور دو عينت

شهيد خنجر عدوان حسينت

فداكارى ببين و پاكبازى

ز دنيا و ز عقبا بى نيازى

در آن دشت پر از اندوه و تشوير

همه خون بود و تيغ و تير و شمشير

در آن صحراى محنت بار دلگير

تن آغشته در خونش به برگير

در آن ميدان پرشور بلاخيز

به آن حلقوم تشنه جرعه اى ريز

قد سَروش ببين افتاده بر خاك

تنش از زخم دشمن گشته صد چاك

ص:25

زسوز تشنگى و از قحطى آب

ز اطفال صغيرش رفته بُد تاب

گلوى نازنين شيرخواره

ز تير حرمله گرديده پاره

به عهد خويش با يزدان وفا كرد

فدا خود در ره دين خدا كرد

گذشت از اكبر و عباس و اصغر

ز قاسم نونهال سبط اكبر

بيا در كربلا از راه احسان

حسينت را ببين در چنگ عدوان

مصيباتش ببين كز حد فزون بود

دل از داغ جوانان پر ز خون بود

ولى آن كوه عزم و پايدارى

نشد تسليم با صد زخم كارى

بلى مرد خدا و مرد تصميم

به خصم حق نخواهد گشت تسليم

ص:26

على اى درگهت را جمله مشتاق

بيا در كربلا در بزم عشّاق

بيا در محفل انس شهيدان

ببين حال حضور و قرب ايشان

جهاد و همت و صبر و وفا بين

خلوص نيت و صدق و صفا بين

ببين ايمان و عزم و استقامت

ثبات و رادمردى و شهامت

حسينت محو ذات ذوالجلال است

در آن غوغا مهيّاى وصال است

ابوالفضل غضنفر و آن مواسات

كز آن گرديد عقل آدمى مات

على اكبر آن شبه پيمبر

سُرور سينۀ زهرا و حيدر

وفاى اهل بيتش بين و انصار

همه اعلام دين ابطال اخيار

ص:27

همه رزمنده و مرد و تهمتن

همه اخوان صدق و دشمن افكن

گذشته از زن و از مال و فرزند

ز جان خويش در راه خداوند

همه دين پرور و حرّيت آموز

چراغ معرفت در عالم افروز

همه خصم ستمكار و بد انديش

همه حق پيشه و حق گو و حق كيش

فداكارى آن آزاد مردان

نگهدارى نمود از دين و قرآن

پيام هر يك از آنها بود اين

نما تا مى توانى يارى دين

تحيّات فزون از حد احصا

ز سوى «لطفى صافى» به آنها

ص:28

از تو بانگ انقلاب آيد به گوش

و از تو خون مرد حق آيد به جوش

قهرمانان تو از خُرد و كبير

در شرافت در فضيلت بى نظير

خفته در جسم تو هفتاد و دو تن

در بلا و در مصائب ممتحن

مالكان مُلك تسليم و رضا

صابران بحر اندوه و بلا

باده نوشان از خُم روز الست

جان به كف در راه حق، چون شير مست

جان فدا كردند و دين را داشتند

در جهان، بذر حميّت كاشتند

كربلا! اى شهر انصار خدا

بارگاه همّت و صبر و وفا

پرچم دين از تو اندر اهتزاز

عاشقان را سوى تو چشم نياز

ص:30

كربلا! اى وادى لب تشنگان

در ره يزدان به خون آغشتگان

هم چو عباس تو ز اخوان صفا

كس نديده مرد ميدان وفا

كربلا! اى عرش مجد و اعتلا

مشهد قربانى راه خدا

شاه مظلومان، حسين تشنه كام

رهبر خوبان، امام ابن الامام

ديد چون دين از اثر افتاده است

وحى قرآن در خطر افتاده است

ظالمان، حاكم به هر شهر و ديار

روز مردم از ستم چون شام تار

كرد بهر حفظ دين حق، قيام

در زمين كربلا بر زد خيام

در رهش از اصغر و اكبر گذشت

از برادرهاى نام آور گذشت

ص:31

جان نثارى كرد و دين را زنده ساخت

رسم مردى و شرف، پاينده ساخت

ظلم و استضعاف را محكوم كرد

روز ظالم را شب مظلوم كرد

ص:32

بكوشيد در حفظ احكام قرآن

كه برنامۀ برتر و بهترين است

دلير و فداكار و مردانه خيزيد

كه اسلام بى ياور و بى معين است

بگيريد تصميم و دشمن بكوبيد

اگر عزمتان محكم و آهنين است

به اخلاص كوشيد و حق را پرستيد

كه اخلاص سرمايۀ سالكين است

بسوزيد بنيان كفر و ستم را

اگر ناله و آهتان آتشين است

بگيريد درس فداكارى از ما

كه مجد و نجات و ترقّى در اين است

شدم كشته تا دين حق زنده سازم

مرا اين چنين قتل، فتح مبين است

بكوبيد مستكبران را كه دنيا

خراب از ستم هاى مستكبرين است

ص:34

نترسيد از نخوت و كبر آنان

خدا ناصر و يار مستضعفين است

چرا خفته اى اى مسلمان؟ بپا خيز

كه دشمن تو را روز و شب دركمين است

چرا خامشى اى مسلمان كه اسلام

گرفتار سر پنجۀ مفسدين است

ضعيفان، پريشان و محروم و مظلوم

زمين سر به سر طعمۀ مترفين است

چرا ننگ بر خود پسندى و خوارى؟

تو را مُلك عالم به زير نگين است

چرا گشته تعطيل، احكام اسلام؟

پر از كفر و از جهل و بدعت، زمين است

به ذلّت چو تن داده اى اين چنين شد

مسلّط به تو ظلم و طغيان و كين است

اگر غيرت و همّتت هست برجا

چرا خانه ات در كف ملحدين است

ص:35

ببين بر فلسطين كه مانند بُسنى

دچار جنايات مستعمرين است

بزن چنگ بر دامن آل طه

كه عترت چو قرآنِ حبل المتين است

ص:36

پيمبر است غمين و على عزادار است

به روضه، حضرت زهرا در التهاب شده است

مگر حسين ز ميدان دوباره بهر وداع

به سوى خيمه گه زينب و رباب شده است

دريغ و درد كه از سنگ كينۀ دشمن

ز خون، محاسن نورانيش خضاب شده است

مگر كه حضرت عبّاس باز از پى آب

براى تشنه لبان پاى در ركاب شده است

مگر كه اصغر بى شير خستۀ مظلوم

به ضرب تير ستم پيشگان به خواب شده است

مگر يگانه شبيه نبى، على اكبر

به عزم يارى دين، باز بر عقاب شده است

ز ظلم دشمن دين گر چه روز عاشورا

ز رحم وعدل وشرف، چهره درحجاب شده است

ز قتل سبط پيمبر اگر به ظاهر حال

يزيد پست فرو مايه كامياب شده است

ص:38

به رغم آل معاويه و يزيد پليد

كه كيدشان همه بر باد و در تباب شده است

ربوده است دل خلق را قيام حسين

جهان، مسخّر آل ابوتراب شده است

نصيب شيعۀ آل است روضۀ رضوان

نصيب ناصبيان، لعنت و عذاب شده است

اساس حق و حقيقت هميشه آباد است

بناى ظلم به هر بوم و بر خراب شده است

ظهور جوهر ايمان و استقامت شخص

رهين عزم وى و صبر در صعاب شده است

خموش «لطفى صافى» كه در عزاى حسين

قلوب اهل ولا از الم كباب شده است

اول محرم الحرام 1410

ص:39

من حسينم من حسينم افتخار عالمينم

آفتاب مشرقينم عرش حق را زيب و زينم

من حسين سرجدايم كشتۀ راه خدايم

من حسين كربلايم ميهمان اشقيايم

من غريب نينوايم كشتۀ تيغ جفايم

من حسين سرجدايم كشتۀ راه خدايم

نور عين مصطفايم يادگار مرتضايم

زادۀ خيرالنسايم قبلۀ اهل وفايم

من حسين سرجدايم كشتۀ راه خدايم

بحر موّاج كمالم مهر تابان جلالم

سرخوش از جام وصالم يوسف مصر جمالم

من حسين سرجدايم كشتۀ راه خدايم

درّ بحر اصطفايم معدن جود و سخايم

لنگر ارض و سمايم مرد ميدان بلايم

من حسين سرجدايم كشتۀ راه خدايم

محو ذات كبريايم غرقۀ بحر فنايم

شاهد بزم لقايم سيّد اهل ابايم

من حسين سرجدايم كشتۀ راه خدايم

ص:41

سبط خيرالمرسلينم رهبر دنيا و دينم

دشمن مستكبرينم قهرمان ماء و طينم

من حسين سرجدايم كشتۀ راه خدايم

شبل شير كردگارم قدرت پروردگارم

دين و ايمان را مدارم سومين هشت و چارم

من حسين سرجدايم كشتۀ راه خدايم

پاى تا سر افتخارم مركز مجد و وقارم

عرش حق را گوشوارم دين حق را جان نثارم

من حسين سرجدايم كشتۀ راه خدايم

عالم علم كتابم مقتداى شيخ و شابم

شافع يوم الحسابم هادى راه صوابم

من حسين سرجدايم كشتۀ راه خدايم

رونق شرع مبينم خسرو ملك يقينم

خاتم دين را نگينم فخر و عزّت آفرينم

من حسين سرجدايم كشتۀ راه خدايم

من صراط مستقيمم محور دين قويمم

عِدل قرآن كريمم من همان ذبح عظيمم

من حسين سرجدايم كشتۀ راه خدايم

ص:42

داغ ياران و جوانان گر چه سوزاند دل و جان

ليك اندر راه يزدان من گرفتم جمله آسان

من حسين سرجدايم كشتۀ راه خدايم

دادم اندر راه داور كودك شش ماهه اصغر

هم على شبه پيمبر هم ابوالفضل غضنفر

من حسين سرجدايم كشتۀ راه خدايم

پيكرم گر غرق خون شد زخم تن از حد برون شد

عزّتم از آن فزون شد دشمنم خوار و زبون شد

من حسين سرجدايم كشتۀ راه خدايم

مكتب سرخ شهادت عزم و ايثار و شهامت

دين و صبر و استقامت زنده كردم تا قيامت

من حسين سرجدايم كشتۀ راه خدايم

در استقبال محرّم الحرام 1421 قمرى عرض و تقديم شد.

والسلام على الحسين و على على بن الحسين و على اولاد الحسين و على اصحاب الحسين و على شيعته و رحمة الله و بركاته.

28 ذى الحجه 1420

اقل خدّام محبّيه

لطف الله صافى

ص:43

از گلستان رسالت بوستان مرتضى

ارغوان و لادن و نسرين و عبهر كشته ايد

مقتداى راد مردان سيّد خوبان حسين

حضرت عبّاس آن مير غضنفر كشته ايد

چون على اكبر آن زيبا جوان بى همال

شبه پيغمبر كمالات مصوّر كشته ايد

نوجوان نورس و پيران عالى مرتبت

كودك شش ماهه اى مانند اصغر كشته ايد

تا ز خود سازيد راضى پور هند نابكار

شافعان عرصۀ فرداى محشر كشته ايد

قهرمانان فضيلت، ياوران دين حق

پيش چشم همسران و مام و خواهر كشته ايد

قاريان و زاهدان و صالحان روزگار

فاتحان جبهه و محراب و منبر كشته ايد

مرگ بادا بر شما نفرين و نفرت بر شما

لعن بى حد بر شما ننگ و مذلت بر شما

24 محرم الحرام 1419

ص:45

كز نهيب سخنش كفر و ستم موهون است

كرد ايراد چنان خطبه و ثابت بنمود

كه يزيد شقى از دين خدا بيرون است

زنده دين مانده ز تصميم و ز ايثار حسين

حق و حرّيت و اسلام به او مديون است

هان بياييد و ببينيد كه در راه خدا

صحنۀ رزم ز خون شهدا گلگون است

آه و افسوس كه كشتند لب تشنه امام

زخم بر پيكر پاكش ز عدد افزون است

قصّۀ كرب و بلا قصۀ صبر است و قيام

به فداكارى و جانبازى و دين مشحون است

تا ابد نام حسين بن على در تاريخ

با ثبات قدم و نصرت حق، مقرون است

جاودان عزت حزب الله و انصار خدا است

خيمۀ باطل و احزاب دگر وارون است

هر كه در حصن ولايت رود از روى خلوص

ز آتش دوزخ و آن هول و خطر، مأمون است

ص:47

«لطفى» از عاقبت كار مكن قطع اميد

كه به الطاف حسين بن على ميمون است

صفر المظفر 1411 ه -. ق.

لندن، مجمع اسلامى جهانى

ص:48

يكى از روزها آن شاه خوبان

نمود آن باغ، رشك باغ رضوان

به پنهانى قدم در باغ بنهاد

نگاهش از قضا بر «صافى» افتاد

كه مشغول غذا و صرف نان بود

مر آن بسته زبان را ميزبان بود

چو خود يك لقمه اى مى خورد از آن نان

به سگ هم لقمه اى مى كرد احسان

نبُد آگه كه نور چشم زهرا

نموده باغ را فردوس اعلا

نباشد باغ، ميعاد حضور است

تو گويى موسى عمران به طور است

به ناگه آن ولى حق تعالى

جمال حق نما، كرد آشكارا

به «صافى» طلعت زيبا نشان داد

ز بند هر غم و محنت امان داد

ص:50

سلامش كرد و مهر و مرحمت كرد

به عبد خويش بذل مكرمت كرد

غلام باغبان از جاى برخاست

ز روى شرمسارى معذرت خواست

كه اى مولا نبودم آگه از حال

كه گرديده مبارك بخت و اقبال

تو اى درياى عفو و جود و احسان!

ببخشا بر غلام جان به فرمان

جوابش داد آن محبوب داور

كه تو ما را ببخش اى نيك اختر!

كمال حُسن اخلاق اين چنين است

بزرگان را ره و برنامه اين است

بپرسيد آن گه از آن نيك رفتار

كه با سگ از چه مى كردى تو ايثار؟

بگفت اين سگ در اينجا پاسبان است

نگهبان حريم بوستان است

ص:51

سگ از تو باغ از تو «صافى» از تو

جلال و مجد و جود وافى از تو

سگ است اما سگ اهل تميز است

به اين نسبت به پيش من عزيز است

امام آن آيت كبراى خلاّق

خداوند كمال و حُسن اخلاق

چو از «صافى» چنين رحم و وفا ديد

جوانمردى و ايثار و صفا ديد

چنان در وجد و اندر شوق افتاد

كه از آن حال نيكو گريه سر داد

گرفتش زير بال مهر و اكرام

به او لطف و عنايت كرد اتمام

نمود او را لِوجه الله آزاد

به او بخشيد آن بستانِ آباد

كه اين پاداش آن رحم است و آن خوى

دلا تا مى توانى باش دلجوى

ص:52

به حيوانات احسان و ترحّم

سزاوار و نكو باشد ز مردم

به هر جنبنده و انسان و حيوان

ترحّم هست كار نيك مردان

ز عالم گر تو مى خواهى تبسّم

ترحّم كن، ترحّم كن، ترحّم

تشكّر كرد «صافى» زان عنايت

از آن آقايى و جود و رعايت

بگفتا بندۀ اين آستانم

غلام و جان نثار و باغبانم

مرا آزادگى در اين غلامى است

به آن بس افتخار و نيكنامى است

نمودم وقف اين بستان آباد

نثار شيعيان و دوستان باد

خورند از ميوۀ اين باغ، اصحاب

همه اخوانِ صدق و شيعۀ ناب

ص:53

كنم تا زنده ام من رايگانى

در اين بستان خرّم باغبانى

حسين! اى بحر رحم و جود و انصاف!

حسين! اى معدن انعام و الطاف!

الا اى اسوۀ ايمان و ايثار!

الا اى دين حق را ياور و يار!

به حق الحق كه حق پاينده از توست

به عالم، شمس دين تابنده از توست

ز تو اسلام و ايمان بر قرار است

حقيقت از قيامت آشكار است

سرا پاى تو مجد است و شرافت

شهامت در شهامت در شهامت

ابوالاحرار و مولاى شهيدان

بيان ظاهر و تأويل قرآن

تو اسم اعظم پروردگارى

تو روح دين و عالم را مدارى

ص:54

سزد گر حق به تو با اين مقامات

نمايد فخر و اعلام مباهات

غلام «صافى» تو «صافيانند»

پُر از مهر تو از پير و جوانند

همه از مرد و زن اهل ولايند

محبّ و جان نثاران شمايند

به الطاف شما امّيدوارند

غلامان شما را بنده وارند

به اين اسم و به اين عنوان «صافى»

ز حق خواهند هر يك فيض وافى

17 جمادى الثاني 1420

ص:55

بس بارها به دوش ز محنت گرفته شد

بس راه هاى سخت كه با سر سپرده شد

با اين همه ملول نى ام چون به راه دوست

با شادى تمام مراحل شمرده شد

امروز خوش دلم ز وصالش اگرچه دى

جانم ميان قيد مكاره فشرده شد

«لطفى» هزار شكر كه از وصل روى يار

هر زنگ غم ز آينۀ دل سترده شد

تاريخ سفر: صفر المظفر 1364

ص:57

يزيديان همه در كاخ هاى نعمت و ناز

ميان بستر ديبا و پرنيان ديدم

وزير اجنبى و مستشار بيگانه

خراب، مملكت از شرّ اين و آن ديدم

خليفه گرم فساد و قمار و شرب مدام

به هر گناه و حراميش، قهرمان ديدم

نه معتقد به اصول و مبانى اسلام

نه از شرافت و وجدان، در او نشان ديدم

محيط وحشت و ارعاب و ضد آزادى

همه بلاد و ديار و هر آستان ديدم

به راه شام صد افسوس كودكان حسين

ميان خار مغيلان دوان دوان ديدم

چو آفتاب بر اوج سپهر در اين راه

سر عزيز خداوند بر سنان ديدم

گهش به دير نصارا گهى به طشت طلا

گهى به خانۀ خوليش ميهمان ديدم

ص:59

به قتل سبط نبى خلق را به شهر دمشق

به بزم عيش، مبتهج و شادمان ديدم

دريغ و درد كه از جور دهر دون در شام

يزيد مست و به كف چوب خيزران ديدم

رسيد جان به لبم چون رقيّه خاتون را

ز هجر باب، پريشان و در فغان ديدم

بس است «لطفى صافى» كه در عزاى حسين

فرشته را به نوا، حور، نوحه خوان ديدم

به مُلك مردى و صبر و حقيقت و ايمان

شهيد كرب و بلا را خدايگان ديدم

در اين قيام مقدّس حسين شد پيروز

خداش يار و مددكار و پشتبان ديدم

در اين جهان همه نقشى فناپذير بود

به غير نقش حقيقت كه جاودان ديدم

صفر المظفر 1384 ه -. ق

بازگشت از سفر شام

ص:60

زنى بزرگ زنى قهرمان كوفه و شام

زنى كه معدن صبر و عفاف و شرم و حيا است

زنى چگونه زنى آيت كمال ابد

زنى كه درگه او مشعر و منا و صفا است

زنى تهمتن و شير افكن و على هيبت

زنى كه بانوى بى مثل روز عاشوراست

زنى معلّمۀ مكتب نبوت و وحى

كه خود معلّمۀ مكتب كمال و وفا است

زنى عظيمه، بزرگ و عزيز و نيرومند

زنى كه باقى از او انقلاب كرب و بلا است

عظيمه گر چه همى بوده است و خواهد بود

و ليك زينب كبرى عظيم در عظما است

زنى به منطق و گفتار حيدر كرّار

زنى كه در شرف و مجد، ثانى زهرا است

مقام و مشهد او در دمشق و قاهره هست

دليل آن كه حقيقت، مدار عزّ و بقا است

ص:62

از آن خطابه كه در مجلس يزيد سرود

هنوز ولوله و شور در زمين و سما است

چنان نمود يزيد پليد را محكوم

كه تا ابد بر تاريخ، ساقط و رسوا است

رساند ناطقۀ او به گوش عالميان

كه عزّ و مجد و كرامت از آن آل عبا است

بيان نمود در آن خطبه فصيح و بليغ

كه حق ز باطل و باطل ز حق هميشه جدا است

ره حسين و على راه حق و توحيد است

ره يزيد و معاويه راه شرك و خطا است

سخن ز قدر و جلالش نمى توان گفتن

كه درك شأن و مقامش وراى بينش ما است

سرود «لطفى صافى» مر اين چكامۀ نغز

اگر قبول شود بس براى هر دو سرا است

ص:63

در قيام كربلا گرديد همكار حسين

در ره شام بلا كوه جلالت زينب است

وآن كه در امواج درياى خروشان بلا

امتحان ها داد با عزم و شجاعت زينب است

همچو باب و مام و جدّ خويش در روز جزا

آن كه دارد از خدا اذن شفاعت زينب است

ص:65